Dag Noömi!

“Ik heb van elke minuut genoten.” 
“Ik had soms een brok in mijn keel.” 
“Kippenvel!” 
“Wanneer is de volgende musical?”

Zomaar een greep uit de reacties van de bezoekers van de musical Ruth. We hebben het gedaan. Het zit er op. Op dit moment voel ik me leeg. Leeg dat het voorbij is, maar ook leeg omdat ik moe ben.

Hoe lekker het gisteren ook ging, de reis er naar toe was voor mij persoonlijk een achtbaan. Vorig jaar zomer heb ik mij opgegeven voor de musical Ruth met als uitgangspunt een plaatsje in het koor. Begin december waren de audities. Ik heb lang geleden met mezelf afgesproken dat ik geen audities zou doen. Het bezorgde mij te veel stress. En eigenlijk vond ik mezelf toch niet echt goed genoeg. Ik had bedacht dat ik wel een kleine rol wilde. Als er anderen in de rij stonden, dan was het ook goed. Ik sprak Hannie en vertelde wat ik had bedacht. Zij zei toen: “De vraag is: Wil je het?”. Ik vertelde dat ik herstellende was van een burn-out en dat ik niet wist of ik het kon.

In de twee weken daarna heb ik mezelf afgevraagd of ik het wilde. Ja, ik wilde wel, maar ik was weer bang dat ik niet goed genoeg was. Op dat moment sprak ik met mezelf af dat ik er gewoon voor zou gaan. Wat had ik te verliezen? Mensen kenden mij toch niet goed. Op het moment van de auditie voelde ik mij redelijk mijzelf. Na afloop kreeg ik twee vragen van Hannie: “Kun jij een grote rol aan?” en “Durf je solo te zingen?”. Moeilijke vragen als je aan jezelf twijfelt. Ook het solo zingen heb ik ooit uit mijn hoofd gezet, omdat ik niet goed genoeg was. Maar ik zei op beide vragen: “Ja.”

Twee weken later deed Sietse auditie en was ik mee. Op dat moment hoorde ik welke rol ik zou krijgen; Noömi. Het was voor mij maar moeilijk te bevatten. Ik had gewoon de rol met de meeste tekst gekregen! Wat een vertrouwen. Wel een droom die uit kwam. Maar nu moest ik het nog waarmaken. Oke, ik had al ervaring met musicals. Maar een hoofdrol, dat is wel even iets anders.

Ik heb afgelopen half jaar vaak aan mezelf getwijfeld. Acteren was niet nieuw, maar wel in deze hoedanigheid. Ik heb me vaak afgevraagd of ik wel op mijn plaats was. Kon ik eigenlijk wel echt acteren? Ik had weer het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Ook heb ik me afgevraagd of ik niet beter moest zingen. Ja, iedereen zegt wel dat het goed was, maar ze kunnen moeilijk zeggen dat het slecht was. Ik moest zelfvertrouwen kweken en dat was niet makkelijk. Sietse heeft veel verdriet en onzekerheid van mij moeten verwerken. Maar hij was een grote steun.

Afgelopen weekend heb ik mezelf verteld: Je gaat er voor! Op de dag van de voorstelling geef je alles. Dat heb ik ook gedaan. Ik was het meeste bang voor de zenuwen, maar ik voelde me zo vrij op het podium. Alle mensen in de zaal gaven mij vleugels. Ik wilde hun alles van mezelf geven. Voor het eerst in mijn leven volledig kwetsbaar durven zijn. De reacties waren lovend en ik ben het nog steeds aan het verwerken. Wat een ervaring!

En nu? Vandaag neem ik afscheid van Noömi. Een vrouw die net als mijzelf het geluk weer heeft gevonden. Ook zij ging door een emotionele achtbaan, maar we hebben het geluk naar ons terug getrokken. Ondanks haar nare trekjes ben ik van haar gaan houden. Ik zal haar missen. Dag Noömi!