De paarden zijn los!

Op de terugweg naar Altastenberg reden we hoog in de bergen en het dal naast ons was diep. Sietse reed dit keer, want ik was wel even moe van alle ervaringen vandaag. Ik heb dus verschrikkelijke hoogtevrees en last van hoogteziekte. Zo lang de dalen geleidelijk gaan, dan gaat het met mij ook wel. Maar zie ik een ravijn, dan kreeg ik buikpijn en word ik duizelig. Dat ging dus niet helemaal goed tijdens deze route. Ik probeerde me te concentreren op de weg en dat bracht een beetje rust.

Ik was dan ook blij toen ik een bordje Winterberg zag. Dat is inmiddels bekend terrein en dan weet ik dat we bijna bij het hotel zijn. Dat gaf me ook wel wat rust. Ineens zien we op de weg voor ons paarden de weg op rennen en er waren geen mensen bij. De paarden rennen op de rechterkant van de weg. (Blijkbaar kennen ze de verkeersregels.) Sietse zet zijn waarschuwingslichten aan en rijd op gepaste afstand heel rustig achter ze aan. Het is een rare gewaarwording midden in een voorstad van Winterberg. Zo plotseling als ze verschenen, verdwenen ze ook naar rechts. Hadden ze niet even hun richtingaanwijzers aan kunnen zetten? Het leek of ze precies wisten waar ze naar toe renden. We zagen ze een terras van een woonhuis op gaan. Hm, weird.