Kein Parkscheibe

Op de planning staat vandaag Schmallenberg. Hier kun je een historische stadswandeling maken, dus dat lijkt ons wel wat. Het is fris buiten. Het weer is niet denderend. Ik hoop dat we het droog houden. De weg er naar toe was al de moeite waard. Al rijdend daalden we. Prachtige natuur en kleine dorpjes. Ik rijd eigenlijk voortdurend, dus Sietse kijkt uitgebreid om zich heen. 

Toen we Schmallenberg in het zicht kregen, heb ik de auto in de berm gezet. Ik begin, naar mijn idee,  steeds meer op mijn vader te lijken. Gewoon de auto neer zetten, als we iets willen zien. Het was een prachtig uitzicht. Een grote stad in een bergdal. Echt de moeite waard om even rustig te aanschouwen.

Schmallenberg is een stad met veel verkeer en veel scherpe bochten, hoge beklimmingen en afdalingen. Hier moet je dus echt je kop bij houden. Ik manoeuvreer me door de stad heen en het gaat nog best goed. Eerder durfde ik dit nooit, maar ik ben aan het werken aan mijn zelfredzaamheid. Met dat ongeluk van vanochtend nog in mijn achterhoofd ben ik hier extra blij mee. Afhankelijkheid brengt je geen zelfstandigheid.

In de stad heb je een Parkscheibe nodig, maar die hebben we nog niet in ons nieuwe auto. Eerst maar op zoek naar zo’n parkeerschijf. Nu hebben we onze auto ver weg staan, want in een ander land willen we geen parkeerboete riskeren. Daar heb ik hele slechte ervaringen mee. Pap, mam, Mallorca? We strijken eerst neer in Cafe Bacio. Hier hebben ze Latte Macchiato met siroop. We kiezen voor Amaretto en het smaakt heerlijk! 

De serveerster heeft ons verwezen naar een winkel aan de overkant om een parkeerschijf te halen. Gelukkig, die is binnen. We kunnen verder nog moeilijk het historische vinden in Schmallenberg en we zijn onze folder vergeten. Gelukkig komen we Nederlandse hotelgasten tegen met folder. Zij kunnen ons vertellen waar we dan wel moeten zijn en we krijgen hun folder. Daar gaan we dan!