De val

Nadat we de halte Bellevue hebben bereikt, lopen we verder richting de oever. Daar liggen stadsrondvaarten. We besluiten lekker op de boot te gaan zitten om de stad nog verder te bekijken. Langs de oever moesten we nog 50 meter lopen richting de boot. Sietse en Willem gingen alvast vooruit om kaartjes te regelen. Wiepie en ik liepen wat rustiger, want we konden nog wat mooie foto’s maken.

Maar ja, deze blog heet niet voor niets de val. En dat slaat niet op de val van de Berlijnse muur. Ik loop nietsvermoedend door en zie dat Wiepie wat achterstand heeft. Ze had namelijk nog een paar foto’s gemaakt. Ze komt al dichterbij en ik kijk weer naar voren. Op een bepaald moment hoor ik achter mij het geluid van iemand die struikelt. Ik kijk achterom en zie Wiepie proberen zichzelf staande te houden. Helaas mislukt dit jammerlijk. Wiepie valt heel hard op de straatstenen. Ik zie het gebeuren en roep heel hard: “Sietse!”. Willem en Sietse waren al een heel eind verder, dus konden niet zien wat er was gebeurd. Maar Sietse hoorde aan mijn stem dat er iets aan de hand was en ik zag Willem en Sietse naar ons toe snellen. Inmiddels stond Wiepie alweer. Ze heeft amper op de grond gelegen.

Sietse kijkt even goed of er niks gebroken is. Hij besluit Wiepie te ondersteunen op de weg naar de boot om daar Eerste Hulp te kunnen verlenen. Willem en ik lopen er rustig achter aan. Op de boot worden Sietse en Wiepie gelijk goed ontvangen. Ze worden voorzien van gaasjes en ontsmettingsmiddelen. De hardste klap kwam op de elleboog en de knie. De elleboog heeft een grote schaafwond die Sietse rustig ontsmet.

Willem en ik staan in de rij om een kaartje voor de rondvaart te kopen. Ondertussen zien wij dat Sietse met alle rust Wiepie verzorgt. Mooi om te zien dat Sietse daar zo goed in is. Sinds hij zijn BHV-diploma heeft gehaald, deinst hij nergens meer voor terug. Ik kan het zelf ook goed, maar ik heb bewondering voor de volledige rust die hij uitstraalt. Hij laat zijn moeder allemaal dingen doen om te kijken of alles het nog doet.

Als we eindelijk met zijn vieren rustig aan een tafeltje zitten op de boot, zit Wiepie nog verschrikkelijk te trillen. Ik zeg tegen haar dat ze de tranen mag laten komen, dan gaat de stress weg. Als ze daar aan toe geeft, stromen er even tranen. Daarna merkt ze dat ze snel rustig wordt. Gelukkig, de ergste schrik is er uit.